De boot die “Vrijheid” heet,
Auteur Lizzy Turelinckx© - januari 2010.
Ik hapte naar adem. Zout zeewater vulde mijn mond. Ik keek op en overal om me heen waren mensen aan het zwemmen. Het moeten duizenden mensen geweest zijn...een gigantische hoeveelheid armen en benen die door elkaar wriemelden, allemaal zwemmend, met de klok mee, in een cirkel zo groot als een olympisch zwembad. In het midden was een klein eiland met een paar palmbomen en er was één persoon op het eiland die voedsel gooide naar de zwemmers eromheen..
Wat was er aan de hand? Hoe was ik hier gekomen?
Maar ik werd al snel in mijn gedachten gestoord, doordat ik een pijnscheut voelde in mijn been. Een man, ongeveer 50 jaar oud, had mij blindelings een harde schop gegeven, toen hij te dicht langs me heen zwom. Ik probeerde naar hem te roepen, maar hij leek mij niet te horen.
Ik begon langzaam een beetje in paniek te raken en probeerde de aandacht van andere mensen te trekken, maar iedereen bleef gewoon doorzwemmen en blijkbaar blokkeerde ik hun de weg. Andere mensen stompten en schopten me, terwijl ze vochten om langs me heen te komen; dus ik had geen andere keuze dan met hen mee te zwemmen of te verdrinken (...tenminste...dat dacht ik op dat moment...)
Dus begon ik ook met hen in de cirkel te zwemmen; ondertussen om me heen kijkend of ik een bekend gezicht zag. Dat was moeilijk, want het leek of de meeste mensen met hun gezicht in het water zwommen en niet eens merkten wat er om hen heen gebeurde. Opeens zag ik een vriend die dicht bij me in de buurt zwom en ik schreeuwde naar hem om te vragen of hij misschien wist waar we waren. Maar hij hoorde me niet door al het gespetter van de zwemmers om ons heen..
Ik worstelde me naar hem toe en begon aan zijn arm te trekken. “ Wat is de bedoeling van al die mensen die in cirkels zwemmen”, schreeuwde ik naar hem.
“Waar heb je het over?”, schreeuwde hij naar me en keek me aan of ik gek was.... “we zwemmen in cirkels en krijgen voedsel, dat is wat we doen....waarom vraag je dat steeds weer opnieuw ” schreeuwde hij lachend...
Zijn antwoord leek aan te geven dat we dit gesprek al duizend keer hadden gevoerd. Ik voelde me gefrustreerd en erg alleen tussen die duizenden mensen, die blijkbaar zonder vragen te stellen deden wat ze deden.
…Er moest toch meer zijn in het leven dan dit zwemmen in cirkels…
Op dat moment zag ik vanuit mijn ooghoek iemand naar mij zwaaien. Het was een vrouw in een bootje en ze wenkte me om naar haar toe te zwemmen. Maar haar boot was een eind bij de zwemmers uit de buurt. Een heel eind eigenlijk en ik was een beetje bang en ongerust. Misschien was het toch veiliger om in de buurt van de grote massa zwemmers te blijven...
…Maar iets binnenin mij dwong me om toch, buiten de cirkel van zwemmers, naar haar toe te zwemmen. Al was dat een heel eind weg van het eiland dat de mensen te eten gaf. Ik haalde een keer diep adem en begon dwars door de rijen met mensen te zwemmen in de richting van de boot.
Het kostte heel wat tijd om door de rijen heen te komen en het voelde als het moedigste wat ik ooit gedaan had...maar uiteindelijk bleek het toch niet zo moeilijk. Toen ik eenmaal mijn beslissing genomen had, leek het alsof de zwemmers mij de weg vrijmaakten en een opening lieten, waardoor ik door de rijen heen kon zwemmen. Tien minuten later had ik de dame in de boot bereikt.
Ze zat in een simpel houten roeibootje en lachte naar me. Haar helderblauwe ogen leken te schitteren als zonlicht op het water en haar lange zilveren haren wapperde zachtjes in de wind. Ik dacht dat ze ongeveer 60 jaar oud moest zijn, …maar op de een of andere manier leek ze veel ouder en wijzer..
Ik pakte de rand van de boot en happend naar adem vroeg ik “waarom zwaaide je naar me?”I
“….omdat je op zoek was naar een antwoord.” zei ze.
Ik wilde net vragen hoe ze heette, toen ik onder mijn hand koud metaal voelde. Ik keek naar beneden en zag 9 smalle zilveren letters die bevestigd waren aan de zijkant van het bootje. Het was de naam van de boot, hij heette I-N-T-U-Ï-T-I-O-N
“Droom ik dit allemaal?”, vroeg ik. “Het enige wat ik me herinner, is de smaak van zeewater in mijn mond!”
“Dit is geen droom; je bent echt klaarwakker”,zei de dame met de zilveren haren zachtjes.
Mijn hoofd begon nu echt te tollen. Dit voelde niet echt...Ik opperde: “ Maar al die andere mensen...waarom zwemmen die constant maar rond en rond in cirkels?”.
Ze leunde voorover en fluisterde droevig, “ Omdat dit alles is wat zij kennen. Er is hun op jonge leeftijd verteld dat ze rond het eiland moeten zwemmen om eten te krijgen.”
Alleen al de gedachte om dit voor eeuwig te moeten doen, deed me rillen van afschuw...”Hoe kan ik hieraan ontsnappen? Ik wil de rest van mijn leven niet in cirkels blijven rondzwemmen!”
“Wel, zei de dame lachend, je moet exact en duidelijk weten wat je echt wilt...en niet wat je niet wil.”
Nu weet ik diep van binnen wel wat ik echt wil met mijn leven. Het leven gaat over vrij zijn – nieuwe dingen meemaken – groeien – ontdekken – plezier hebben – gelukkig zijn...en dit alles kunnen delen met anderen.
Ik dacht aan de arme, uitgeputte mensen wiens leven draaide rond een eiland (letterlijk)...en ik zei tegen de dame in het bootje: “ Ik wil vrijheid.”
“Oké,” antwoordde ze, “dat moet je in gedachten helder en in detail voor je zien.” En ze vervolgde: “ Je moet dankbaarheid en geluk voelen in je hart, alsof je die vrijheid nu al hebt....dit gevoel moet je iedere dag vasthouden gedurende enkele minuten....laat dan die gevoelens en aandacht, die energie, los en weet dat er gaat gebeuren wat jij wil.”
“Gedurende je reis naar vrijheid zul je gevoelens ervaren die je dwingen tot directe acties. Luister naar deze gevoelens, het zijn mijn woorden in de wind die je zullen leiden. Begrijp dit...onderneem actie en je zal je vrijheid vinden...!”
Ik luisterde naar haar woorden en zag in mijn verbeelding een prachtige zeilboot met hemelsblauwe zeilen en een gouden bies. De romp was in glanzend, donkerbruin hout en op de boeg was in smalle witte letters geschilderd ....”VRIJHEID.”
Direct, nadat ik deze prachtige boot in mijn verbeelding had gezien, stak de wind op en blies een grote golf zout zeewater in mijn gezicht. Ik knipperde met mijn ogen en toen ik ze weer opende, waren de dame met de zilveren haren en de boot verdwenen en vond ik mezelf weer zwemmend in cirkels, grote slokken zout zeewater uitspugend.
Gedurende een week dacht ik iedere dag aan de dame en haar wijze woorden. Iedere dag zag ik in mijn verbeelding de boot die “Vrijheid” heette en iedere dag stelde ik mij voor hoe gelukkig ik zou zijn als ik deze boot in werkelijkheid zou zien.
Ik moest en zou deze boot vinden!!!
Hoe kon ik genoegen nemen met een doorsnee en verveeld leven...terwijl ik wist dat er een betere manier bestond?...Een beter leven was mogelijk....ik geloofde heilig dat het bestond....maar om heel eerlijk te zijn....ik begon zo nu en dan toch te twijfelen of het echt iets was wat ik zou kunnen bereiken.
Ik zag geen enkel teken van succes en dat frustreerde me. Mijn vriend, die zoals altijd naast me zwom in de cirkels, lachte met een gezicht van...”ik heb het je toch gezegd...” en keek mij met een medelijdende blik aan van....”hoe kun je zo gek zijn om te denken dat er een ander en beter leven zou bestaan...”
Sinds ik een klein kind was, is mij altijd verteld dat het leven bestaat uit zwemmen rond een groot eiland. We werden ervan overtuigd dat dit nodig was om te eten te hebben. Mensen verspilden de beste jaren van hun leven zwemmend in cirkels. Gevangen in het systeem!
Gevangen in dat wat ze geloofden...!
En zelfs al had ik, tot voor kort, ook altijd gedacht dat de acceptatie van dit systeem de enige manier van leven was; op dit moment leek het me totale waanzin...of misschien werd ik gek? ...Soms is het moeilijk om te blijven geloven in je dromen...om tegen de stroom in te blijven zwemmen!
De wind begon harder te waaien en door de grotere golven was het moeilijker om te zwemmen, maar niemand van de zwemmers scheen het te merken. Ze bleven stug en volhardend in cirkels doorzwemmen in een oneindige cirkel van verloren en vergeten dromen, onverschillig geworden door het jarenlang aangeleerde systeem.
Maar toen hoorde ik haar stem in de wind....mijn intuïtie!
“Je ziet vrijheid als te ver weg en daardoor blijft het weg...Je moet jezelf voorstellen, zeilend in je boot, de emoties voelen als je om je heen kijkt....je moet vrijheid voelen en zien binnenin je...dat beeld moet in je verbeelding gevisualiseerd staan!”
“Jij ziet vrijheid nog als iets waar je naar smacht; iets waar je om bedelt. Daardoor ben je in een emotionele staat van iets wat je mist. Vrijheid is iets wat je mist en zo voel je het ook. Zolang dit gevoel er is, zul je het blijven missen en zul je niet vrij zijn. Je moet je realiseren en voelen dat vrijheid iets is wat je al hebt; je hebt het altijd al gehad. Je moet emotioneel de dankbaarheid en het geluk voelen, alsof je nu op dit moment al vrij bent!”
“Je moet je vrijheid zien op iedere minuut dat je wakker bent...je energie...je kracht die nodig is om je droom te verwezenlijken...dan gaat de magie voor je werken!”
“Maar, zei ik, wat als ik mijn droom laat varen...of mijn droom opgeef?”
“Als je die droom wil waarmaken, moet je een brandend verlangen hebben en zeker weten dat je droom werkelijkheid zal worden...als dat zo is moet je actie gaan ondernemen en je boot zal recht naar je toe komen varen!”
Ik lachte en vroeg: “Welke actie moet ik ondernemen?”
“Luister naar je intuïtie…”
Deze woorden vervaagden langzaam in de wind en de zee werd weer kalm.
Dus begon ik met de visualisatie van mijn boot “VRIJHEID”.…
…de hemelsblauwe zeilen flapperden zachtjes in de zeewind. Ik hield de magie van dat moment vast;zittend in mijn prachtige bootje en kijkend over het water naar de horizon. Zeemeeuwen vlogen langs me heen, hun gekwetter gemixt met het kalme gekabbel van de zee. De zon begon uitbundig te schijnen, schitterde op het water en gaf de hemel een prachtige warm oranje gloed...het leven was goed...
…opeens bracht een slok zout zeewater me met een schok terug in de werkelijkheid en haalde mij uit mijn dagdroom.
Maar...ondanks de moeilijkheden in mijn huidige realiteit en bestaan bleef ik vastbesloten iedere dag mijn droom visualiseren. Op de zevende dag herinnerde ik me dat de dame met het zilveren haar me ook had verteld om de kracht los te laten...het universum in. …dus stelde ik mij een bal voor vol met pure witte energie. Die bal bevatte mijn droom, mijn boot, mijn paspoort naar vrijheid. Deze energie liet ik vanuit de palm van mijn hand de hemel inschieten...en ik weet zeker dat er op dat moment een ster ging fonkelen in de lucht...
En dat was het dan...ik hoorde maanden niets; geen signalen, geen stemmen in de wind.…
…maar ik stopte nooit met geloven.
Toen...op een zonnige dag, hoorde ik de wind tegen me zeggen...”zwem en volg de wind!”. Ik hoefde geen twee keer na te denken en begon te zwemmen; mijn gidsen waren de golven en de wind. Ik zwom tot ik volkomen uitgeput was en dacht niet meer verder te kunnen....en toen...in de verte, zag ik het...!
Een prachtige zeilboot met hemelsblauwe zeilen met glanzende gouden biezen. De romp was van glanzend donkerbruin hout en op de boeg was in smalle witte letters geschilderd....VRIJHEID.
Het werd al laat; de zon begon langzaam onder te gaan en zette de horizon in een prachtige rode gloed. Met mijn laatste krachten zwom ik naar de boot en klom aan boord....uitgeput, maar dolgelukkig!
Mijn droom was uitgekomen; ik had het gered, had het aangedurfd, maar nu....uit mijn normale en vertrouwde omgeving, uit mijn comfortzone, dacht ik bij mezelf... “ waar zal ik heengaan, wat zal ik gaan doen?”
Ik hoorde een zacht gelach naast me; draaide me om en keek in een vertrouwd gezicht met een paar sprankelende ogen!
Intuïtie, de beste vriend die je ooit zal hebben!
“Je kunt gaan waar je wilt, doen wat je wilt “ zei mijn intuïtie lachend...
“…dat heb je altijd al gekund…”
Love and Good Health
Lizzy Turelinckx
